در هر صورت من الان از اختیارم استفاده کرده ام و لاکین گرده ام به ورد پرس و دارم مینویسم. و شما هم انتخاب کرده اید که نوشته های پراکنده من را بخوانید (شاید هم به خود بگویید این چی میخواد بگه با این حرف های پراکندش LOL)

تمرکز بر سیستم به جای هدف:

در قسمت دیگه ای از کتاب در مورد فراموش کردن هدف و توجه کردن به سیستم صحبت می شود. و همچنین به نظر نویسنده کتاب اگر به اندازه کافی برای طراحی سیستم وقت نگذاریم و تنها به اهداف فکر کنیم ، سر و کله مشکلات پیدا می شود. برای مثال کسی که یک کسب و کار آنلاین دارد ممکن است به این هدف فکر کند که به مقدار معینی از سود در یک ماه برسد(هدف). اما همین فرد اگر بخواهد کسب و کار خود را گسترش دهد و اگر به همین دلیل انتظار سوددهی خود را تا یکسال دیگر به تاخیر بیاندازد میگوییم نگاه سیستمی به موضوع دارد.

“دلیل انتخاب هدف این است که بازی را ببرید، دلیل ایجاد سیستم این است که در بازی بمانید.”

حرکتهای کوچک مستمر:

و همچنین دوباره به اهمیت استمرار در فعالیتهای موثر تاکید می شود. “سیستمی با پیشرفت های کوچک و مستمر” . شاید حرکت آهسته و پیوسته لاک پشت ، نمونه خوبی از حرکت مستمر باشه.

همچنین این نکته را نباید فراموش کرد که خرده عادت ، عادتی کوچک است که بخشی از سیستم بزرگتر است.

“اگر فرد به دنبال نتایج بهتر است ، باید تعیین اهداف را فراموش کند و به جای آن بر سیستم خود تمرکز کند.”

مقدمه :

در صفحه ۲۶ کتاب (باشگاه پنج صبحی ها) می خوانیم که :

“اعتبار از آن کسی است که درون گود قدم گذاشته ، کسی که صورتش از خاک ، عرق و خون معیوب شده ؛ کسی که دلیرانه تلاش می کند؛ کسی که خطا میکند؛ کسی که بارها و بارها کم می آورد، چون هیچ تلاشی بدون خطا و کاستی نیست. اما آن که عملا برای انجام کار تلاش میکند، و شور و اشتیاق و فداکاری عظیم را می شناسد و آنکه خودش را وقف آرمانی ارزشمند می کند، حتی اگر شکست بخورد ، حداقل در حالی شکست خورده است که شهامت به خرج داده. بنابر این جایگاهش هرگز با افراد سرد و بزدلی که نه پیروزی را می شناسد و نه شکست را ، یکی نیست.”

حالا موارد فوق را نوشتم که چه بگویم؟ نوشتم که باز برای خودم و خوانندگان وبلاگم بگویم که “چیزی در میان هست” و آن چیز از جنس حرکت و خواستن است. این خواستن و حرکت خود از چیز دیگری نشئت می گیرد . و آن شوق رسیدن به زیبایی است. زیبایی را دیگر نمیخواهم معنا کنم که اگر بخواهم، زبان ناتوان و قاصر است از بیانش. همین.

تشکر از دوست عزیزی که این کتاب خوب را به من هدیه داد.

کورش پسر بچه باهوشی با ادبی بود و همیشه سوالات خود را از عمویش می پرسید. چون او با وجود اینکه سن زیادی داشت ،همیشه در طراف کودکان می پلکید و به حرف بزرگترها هم اهمیت نمی داد که در مورد او چه فکر میکنند. به چوب هم خیلی علاقه داشت و معمولا تکه چوبی در دست می گرفت و تصور میکرد که چقدر خوشبخت است که در دنیایی زندگی میکند که ماده ای به نام چوب وجود دارد.